Ik lees het prachtige boek Egalus voor aan mijn dochters. Dit is een boek van mijn favoriete illustrator Marijke Tolman - een aanrader! In dit boek vertelt opa egel een verhaal aan allerkleinste egel over 'de Sjeestijd'. De Sjeestijd: een mooie naam voor onze tijd nu. We jagen, sjezen, rennen, vliegen en staan te weinig stil. Ik doe er zelf ook aan mee.
(foto van Kristina Flour van Unsplash)
Stilte voelt ongemakkelijk. Maar ik wil het wel vaker zijn.
Bekentenis
Ik zal eerlijk zijn en bekennen dat ik het gewoon lastig vind om stil te zijn en stil te zitten. Mijn gedachten gaan maar door, ik verwonder me over van alles. Ideeën zijn er in overvloed en ik onderneem graag iets om nieuwe dingen te ontdekken. Om mijn gedachten verder te voeden.
Naast stil zitten, vind ik stil zijn misschien nog wel moeilijker. Het is niet zo dat ik de hele dag door klets, maar praten vind ik wel fijn en gezellig. Het schept een band, en leert me nieuwe dingen over de ander. En mezelf. Want praten helpt me nadenken en gedachten te ordenen.
De waarde van stil zijn
In mijn werk komt dat praten goed van pas. Tijdens een onderzoeksinterview is het fijn om gezellig te kletsen en de ander daarmee op z'n gemak te stellen. Maar in elke training die ik geef over interviewvaardigheden leer ik mijn collega's ook hoeveel het je kan leren om stil te zijn. Even niets te zeggen. Of niet als eerste iets te zeggen.
Dat voelt raar. Dat voelt ongemakkelijk. Want je gaat dan nadenken over wat er al gezegd is, waarover je nog iets kan zeggen, en hoe lang het al stil is. Veel gedachten. Die hangen in de lucht als volle regenwolken, die geleegd moeten worden om weer helder licht te krijgen. En omdat je weet dat de ander zich vast ook ongemakkelijk voelt, ga je praten. Je wilt jezelf en de ander op zijn of haar gemak stellen.
Maar in een interview is het van onschatbare waarde om als interviewer juist niet als eerste te gaan praten. Want de ander zal de ongemakkelijke stilte op gaan vullen door te praten. Vaak zijn dat de verdere gedachten over een onderwerp of een overdenking. Deze verdere overdenkingen leveren je vaak een diepere laag op het onderwerp op. En deze gedachten zou je niet gehoord hebben als je zelf was gaan praten. Stilte brengt dus diepte aan in een gesprek. En dat is nou juist waar je naar op zoek bent in een onderzoek.
Ook na jaren interviews voeren, vind ik het soms nog steeds lastig om stil te zijn in een gesprek. Door er bewust mee bezig te zijn, lukt het me gelukkig wel steeds veel beter. En dit geldt niet alleen in mijn werk, maar ook privé. Ook dan weet ik dat stil zijn me veel op kan leveren aan rust, reflectie en ontspanning. Dat ik daardoor beter om kan gaan met alle prikkels van werk, kinderen, nieuws, etc, die me onrustig maken. Maar ik doe ik het toch nog te weinig.
Wachtmomenten gebruiken
Het liefst zou ik elke dag een moment willen creëren om stil te zijn, te yoga'en of te mediteren. Dat klinkt als een haalbaar plan, maar lukt me toch nog moeilijk. Ik heb er allerlei excuses voor, maar ik weet ook dat zo'n nieuwe gewoonte in mijn leven krijgen, gewoon tijd en energie kost. Om het toch haalbaarder te maken, heb ik mijn streven opgeknipt in een eerste kleinere stap: wachtmomenten omtoveren tot rustmomenten.
Gedurende de dag zijn er genoeg momenten dat ik even moet wachten op iets. Ik kan me dan gaan ergeren over het wachten, maar daar word ik niet blijer van. Daarom tover ik deze wachtmomenten om tot rustmomenten. Denk er maar eens aan hoe vaak je even staat te wachten: voor het stoplicht, op het schoolplein om je kind(eren) op te halen, op de trein, bij de kassa, op de waterkoker of het koffiezetapparaat, etc. Als ik een paar van deze momenten op een dag al pak om even te ademen en te voelen hoe ik erbij sta, geeft me dat al zoveel rust. Dus dat is mijn eerste kleine stap. En hopelijk kan ik deze verder uitbouwen naar langere momenten.
Wat zijn jouw wachtmomenten? En wat doe jij dan?
Reactie plaatsen
Reacties