De dood. Een onderwerp dat ik graag vermijd. Het geeft me een naar gevoel. Ik word er verdrietig van. Ik heb het geluk dat er tot nu toe (even afkloppen) weinig mensen in mijn directe omgeving zijn overleden. Maar ik realiseer me ook dat dat natuurlijk wel een keer (en waarschijnlijk zelfs meerdere keren) in mijn leven gaat gebeuren. Waarom dan toch een blog hierover?
Hoe ga ik met mijn ongemak om?
Vorig jaar kwam het onderwerp langs op mijn werk bij de Rabobank. Want wanneer er iemand overlijdt, moet er ook financieel van alles geregeld worden. En toen moest ik er dus iets mee. Met een focus op de praktische zaken adviseerde ik aan een designer om een onderzoek op te starten onder nabestaanden, begrafenisondernemers en notarissen. Omdat je als manager van het onderzoekteam ook zelf moet blijven interviewen (practice what you preach) kwam dat moment dichterbij dat ik ook een keer tegenover een nabestaande zou zitten om te praten over zijn/haar verdriet. Dat vond ik spannend en een intiem onderwerp. Je komt bij het grootste verdriet van een persoon. Vooral als het om een nabestaande gaat die net haar kind verloren is, terwijl ik zelf moeder ben van 2 dochters. Ik kreeg gelijk enorme zenuwen voor dat gesprek.
Maar ik wist ook dat dit bij het leven hoort. Dus hoe ging ik dit gesprek aanpakken? Ik zag twee opties:
- Zakelijk erin gaan. Mijn gevoel negeren.
- Emotioneel erin gaan en misschien gaan huilen. Mijn gevoel laten uitrazen.
Hierover nadenkend vond ik optie 1 ongepast voor zo'n emotioneel onderwerp. Optie 2 vond ik eigenlijk nog ongemakkelijker want het is niet mijn verdriet (ook al raakt het me wel).
Dat ene interview
Omdat ik er niet uitkwam, heb ik het er samen met een collega over gehad. En na wat praten en luisteren naar elkaar kwamen we tot het idee dat er nog een 3e optie is. En dat is:
- benoemen dat ik het een spannend gesprek vind, omdat ik de dood een moeilijk onderwerp vind en zelf ook kinderen heb.
Ik stelde me kwetsbaar op. En dat hielp erg. Want toen ik dit zei, erkenden we elkaars gevoel. Deze vrouw stelde zich open op en vertelde mij haar hele verhaal. Met al haar gedachten, gevoelens en ervaringen uit het afgelopen jaar. En ik kon makkelijker een persoonlijke vraag stellen omdat we allebei wisten dat dat bij het onderwerp hoorde. Dat het goed was.
Vertrouw op mijn ongemak
Dit gesprek staat me nog steeds erg bij. Omdat het mooi was. Persoonlijk kwetsbaar. Anders dan elk ander interview dat ik ooit gedaan heb. En een mooi leermoment voor mezelf als persoon. Natuurlijk heb ik ook veel uit geleerd over hoe een bank nog beter met nabestaanden en hun financiële administratie om kan gaan. Maar dat was op dat moment echt van minder belang.
Want ik was gegroeid als mens. Het ongemak heb ik niet genegeerd, maar ervaren en uitgesproken. En daarmee heel veel geleerd van de persoon tegenover me, en van mezelf. Dat is dan ook de uitdaging voor mezelf: vaker het ongemak even in de ogen te kijken. Het te ervaren. Even stil te staan wat het voor mij ongemakkelijk maakt. Waarom ik me zo voel. Erop vertrouwen dat dat ongemak me iets leert over mezelf en de situatie. Op die manier ervaar ik vast nog meer mooie, persoonlijke en leerzame momenten.
En als ik mezelf kwetsbaar opstel, nodigt dat vast ook jou uit om dat te doen. Doe je mee?
Reactie plaatsen
Reacties